آمبولانس‌های خصوصی وظیفه انتقال بیمار به مراکز درمانی و بالعکس و نیز انتقال به دیگر شهرها با هزینه‌ی مناسب و کیفیت استاندارد را بعهده دارند.

          آمبولانس وسیله نقلیه‌ای است که در مواقع اورژانس درمان را به بیمار ارائه می‌کند و بیمار را جهت پیگیری درمان به مراکز دریافت‌کننده منتقل می‌کند و این وسیله یکی از اجزاء حیاتی سیستمEMS (فوریت‌های پزشکی) است. آمبولانس‌های جدید مسیر طولانی تکامل را طی کرده است و وسیله ساده انتقال نیست. بلکه یک بخش اورژانس مجهز بوده که دارای وسایل ارتباطی نیز می‌باشد.

          اولین موسسه رسمی کمک‌رسانی به مجروحان در کشور انگلستان و در سال ۱۸۷۸ دایر شد، این مؤسسه دارای تشکیلاتی بود که رانندگان آمبولانس با مهارت‌های لازم و آموزش کمک‌های اولیه، تربیت می‌کرد.
         داشتن فضا و جای مناسب و داشتن تجهیزات کامل در داخل یک آمبولانس امری حیاتی است. به همین دلیل، امروزه سازندگان این وسیله سعی می‌کنند روزبه‌روز آمبولانس‌های مجهزتری بسازند. آمبولانس‌های فعلی دارای این وسایل می‌باشند: برانکارهای چرخ‌دار برای راحتی بیشتر در حمل بیماران، محل مناسب برای نشستن کارکنان آمبولانس، وسایل تخصصی شامل تجهیزات احیاء قلب و ریه‌ها در وضعیت‌های خاص، مخزن اکسیژن و همچنین دستگاه تنفس مصنوعی. همچنین آمبولانس‌ها دارای بی‌سیم و تجهیزات رادیوئی هم هستند که از این طریق وضع بیمار را به بیمارستان اطلاع می‌دهند و ارتباط دائمی آن‌ها با بیمارستان برقرار است. پیشرفته‌ترین آمبولانس‌ها آن‌هایی هستند که به سیستم کامپیوتری مجهز هستند و سابقه بیماری و وضعیت مریض را قبل از رسیدن به بیمارستان موردبررسی و کنترل قرار می‌دهند و بیمار با مجموعه کاملی از اطلاعات و زمینه‌ها، وارد بیمارستان می‌شود و به‌این‌ترتیب از اتلاف وقت هم جلوگیری می‌شود.

انواع آمبولانس‌های موجود بر طبق استاندارد به شرح تقسیم‌بندی می‌شوند:

تیپA۱: آمبولانس جهت انتقال یک بیمار

تیپ A۲: آمبولانس جهت انتقال یک یا چند بیمار

 تیپB :آمبولانس اورژانس آمبولانس برای انجام اقدامات فوریت‌های پزشکی

تیپ C: واحد سیار مراقبت‌های ویژه (آی سی یو موبایل یا سی‌سی‌یو موبایل)