به گزارش وب دا مرکزی، دکتر مهران شایگان فرد افزود: کرونا را نمی‌توان آخرین بحران دانست و هر لحظه ممکن است که جامعه آبستن شرایط آسیب زا با چاشنی تضادهای ارتباطی، سلامت، اقتصاد و تعارضات اجتماعی و فرهنگی باشد، بنابراین باید به‌ صورت هدفمند تاب‌آوری را در سطوح مختلف جامعه به گفتمان عملی و کارآمد تبدیل کرد و با ارتقای مهارت‌های زندگی، بهبود مناسبات مدیریت روانی، اجتماعی، افزایش قدرت تطابق با تنگنا و افزایش وزن همدلی کوشید تا الگویی موثر برای عبور از بحران‌ها در سطح ملی ترسیم کرد.
او اظهار داشت: شیوع کرونا با خود سطحی از اضطراب، استرس، ناامیدی و غم، خودبیمارانگاری، کاهش درآمدها، اختلال در روابط بین فردی و خانوادگی را به همراه آورد که اگر برای بهبود این آسیب‌ها برنامه مناسبی وجود نداشته باشد و این رفتارها درونی و عمیق شوند، ضریب سلامت عمومی جامعه شکننده خواهد شد و اینجاست که اهمیت توجه به سلامت روان برجسته‌تر شده و نیاز است تا اقدامات کارساز عملی برای ترمیم این جراحات در نظر گرفته شود.
وی خاطرنشان کرد: سوگ و انزوا در خانواده‌هایی که عزیزانشان را با ویروس کرونا از دست داده‌اند و حذف آیین‌های همدردی با این افراد به‌ دلیل فاصله گذاری اجتماعی موضوعی است که می‌تواند مساله ساز شده و گروهی از جامعه که این تجارب تلخ را داشته‌اند اگر حمایت لازم را در تخلیه روانی نداشته باشند، قربانی عوارض سوگ می‌شوند و با ریشه دواندن غم در آنان سلامت روح و جسمشان به خطر می‌افتد.
دکتر شایگان فرد در ادامه با اشاره به تغییر ناگهانی سبک زندگی، تزلزل در درآمدها و افزایش حس ناامنی در ثبات کاری و درآمد، محدویت‌های ارتباطی و رفتارهای وسواس‌گونه بهداشتی و عوارضی که می‌تواند در اختلالات شخصیتی و خلق و خو و سلامت جسمی فرد داشته باشد، گفت: نباید از نگاه صاحب‌نظران دورمانده و باید در اصول برنامه‌ای پساکرونا ساختار موثر برای ترمیم این آسیب‌های احتمالی ترسیم شود.
این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی اراک تاکید کرد: اشاعه سبک تربیتی تاب‌آور جمعیت به تناسب سطح فرهنگی و مختصات رفتاری و شخصیتی نیازمند الگوسازی و راهبرد اجرایی است  چرا که انسان سالم محور توسعه پایدار است و اگر قرار باشد با هر تهدید و بحران جامعه زخم کاری بردارد و سرمایه‌های انسانی مهارت انعطاف پذیری برای عبور از التهاب و تهدید را  نداشته باشند، نمی‌توان برای تحقق چشم اندازهای کلان امیدوار بود.