به گزارش وب دا مرکزی، دکتر نادر زرین فر بیان کرد: آبله میمونی یک بیماری نادر است که از خانواده ویروس‌هایی می باشد که شامل ویروس واریولا (عامل آبله)، ویروس واکسینیا (مورد استفاده در واکسن آبله) و ویروس آبله گاوی است.

وی ادامه داد: آبله میمونی اولین بار در سال ۱۹۵۸، در زمان شیوع بیماری شبیه به آبله در بین میمون‌هایی که برای تحقیق نگهداری می‌شدند، کشف شد، از این رو آبله میمونی نامگذاری شد و  اولین مورد انسانی آبله میمونی در سال ۱۹۷۰ در جمهوری دموکراتیک کنگو ثبت شد.

وی خاطرنشان کرد: مواردی از آبله میمونی در خارج از آفریقا به دلیل سفرهای بین المللی یا واردات حیوانات، در ایالات متحده، فلسطین اشغالی، سنگاپور و بریتانیا رخ داده است.

وی تاکید کرد: مخزن طبیعی آبله میمونی ناشناخته باقی مانده است اما با این حال، جوندگان آفریقایی و میمون‌ها ممکن است حامل ویروس باشند و افراد را آلوده کنند.

وی با اشاره به اینکه، علائم آبله میمونی در انسان مشابه علائم آبله، اما خفیف‌تر است، تاکید کرد: آبله میمونی با تب، سردرد، دردهای عضلانی و خستگی شروع می‌شود و تفاوت اصلی بین علائم آبله و آبله میمونی در این است که آبله میمونی باعث تورم گره‌های لنفاوی (لنفادنوپاتی) می‌شود، در حالی که آبله اینطور نیست و دوره کمون (دوره بین آلودگی به عفونت تا بروز علائم) برای آبله میمونی معمولاً ۷ تا ۱۴ روز است اما ممکن است این دوره بین ۵ تا ۲۱ نیز روز باشد.

وی افزود: بیماری با علائم تب، سردرد، دردهای عضلانی، کمر درد، تورم گره‌های لنفاوی، لرز و خستگی شروع میشود و در عرض ۱ تا ۳ روز (گاهی اوقات طولانی‌تر) پس از بروز تب، بیمار دچار بثورات پوستی می‌شود که اغلب از صورت شروع شده و سپس به سایر قسمت‌های بدن گسترش می‌یابد.

وی یادآور شد: ضایعات، قبل از بر طرف شدن، مراحل ماکول (ضایعات مسطحی که اندازه آن‌ها کمتر از یک سانتی‌متر است)، پاپول (برآمدگی کوچک و کاملاً مشخص در پوست است)، وزیکول (کیسه‌ای پر از مایع شفاف با دیواره نازک است)، پوسچول ( ضایعات تاول مانند کوچک، ملتهب، پر از چرک بر روی سطح پوست هستند) را طی می کند.

وی اظهار کرد: انتقال ویروس آبله میمونی زمانی اتفاق می‌افتد که از طریق حیوان، انسان یا مواد آلوده به ویروس، با ویروس تماس پیدا کرد و ویروس می‌تواند از طریق پوست آسیب‌دیده (حتی اگر آسیب قابل مشاهده نباشد)، دستگاه تنفسی یا مخاط (چشم، بینی یا دهان) وارد بدن شود و انتقال از حیوان به انسان ممکن است از طریق گاز گرفتن یا زخمی کردن، فراوری گوشت، تماس مستقیم با خون و ترشحات بدن حیوان، یا تماس غیرمستقیم با مواد دفعی حیوان رخ دهد.

وی ادامه داد: تصور بر این است که انتقال از انسان به انسان عمدتاً از طریق قطرات تنفسی بزرگ اتفاق می‌افتد و قطرات تنفسی معمولاً نمی‌توانند بیش از چند متر حرکت کنند، بنابراین برای انتقال از طریق تماس چهره به چهره، مدت زمان طولانی لازم است و سایر روش‌های انتقال از انسان به انسان شامل تماس مستقیم با ترشحات یا مواد دفعی و نیز تماس غیرمستقیم مثلا از طریق لباس‌ها یا ملحفه‌های آلوده است.

دکتر زرین فر در ادامه تاکید کرد: جهت پیشگیری از ابتلا می بایست از تماس با حیواناتی که می‌توانند حامل ویروس باشند (از جمله حیواناتی که مشکوک به بیماری هستند یا لاشه حیوانات در مناطقی که آبله میمونی شایع است) خودداری و بیماران آلوده را از افرادی که در معرض خطر عفونت هستند، جدا کرد و پس از تماس با افراد یا حیوانات آلوده، بهداشت دست را به خوبی رعایت کرد و هنگام مراقبت از بیماران از تجهیزات حفاظت فردی (ماسک، دستکش و …) استفاده کنیم.

وی در ادامه تاکید کرد: سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA)، واکسن JYNNEOS که یک واکسن ویروس زنده ضعیف شده است، را برای پیشگیری از آبله میمون تایید کرده و در حال حاضر، هیچ درمان قطعی و اثبات شده‌ای برای عفونت ویروس آبله میمونی وجود ندارد و در صورت لزوم می‌توان برای کنترل شیوع آبله میمونی از واکسن آبله و بعضی داروهای ضدویروسی استفاده کرد.