به گزارش وب دا مرکزی، دکتر بهروز کریمی بیان کرد: ایران سال‌هاست که با پدیده ریزگردها دست و پنجه نرم می‌کند، پدیده‌ای که اکنون بیش از هر زمان دیگری حتی در فصول گرم سال، فراگیر و نفس‌گیر شده است و وجود ریزگردها و ذرات معلق، اتمسفر اغلب استان ‌های ایران را تیره و تار کرده، غباری غلیظ که از غرب وارد ایران شده و تا شمال نیز پیش رفته است.

وی ادامه داد: براساس داده‌های ایستگاه‌های کیفیت هوای کشور، اکثر مناطق ایران در روزهای اخیر درگیر ریزگرد شده‌اند به ‌طوری‌ که کیفیت هوا در بیشتر آنها خطرناک گزارش شده‌است.

کریمی با اشاره به اینکه توسعه شهری اگر با درایت و همه جانبه نگری اجرا نشود، بر معضلات شهری خواهد افزود: آلودگی هوا در ایران از عوارض جانبی توسعه ناپایدار شهری و از عوامل اصلی تأثیرگذار بر سلامت شهروندان و از موانع بزرگ در مسیر پیشرفت شهری تلقی می شود.

وی تاکید کرد: طبق مطالعات اخیر، وضعیت کیفیت هوا در شهرستان اراک در طی سنوات گذشته روندی صعودی داشته و آلاینده معیار در اغلب موارد ذرات معلق ریز (PM2.5) است، که غلظت آن حدود 6 برابر مقادیر جدید توصیه شده سازمان جهانی بهداشت (5μg/m3) می باشد و همچنین ذرات معلق pm10 و  so2 از آلاینده های اصلی شهر محسوب می شود.

وی خاطرنشان کرد: بیماری‌های ریوی، بیماری‌های قلبی عروقی، مرگ زودرس، سایر عوارض خطرناک از پیامدهای مواجهه طولانی مدت با آلودگی هوا هستند و استنشاق ذرات معلق شبیه مواد رادیواکتیو، سرطان زا بوده و هیچ حد آستانه ی مجازی برای آن وجود ندارد؛ با این حال نظیر حادثه چرنوبیل در برخی ایام به دلیل غلظت بسیار بالای ریزگردها شاخص آلایندگی بالای 500 بود که این مقادیر تعریف نشده می باشد، به طوریکه دستگاه های سنجش توان قرائت آنرا ندارند.

وی افزود: علاوه بر ریزگردها، خودروها و صنایع شهر اراک با سوزاندن سوخت سنگین و عدم کنترل خروجی دودکش‌ به‌ همراه مازوت‌سوزی در نیروگاه شازند نفس شهروندان اراک و استان مرکزی را گرفته‌اند، این در حالیست که تعداد ایستگاه کنترل کیفیت هوای شهر و نیز کیفیت داده‌های تولیدی بسیار کم است.

گفتنی است که تا به امروز، راهکارهای علمی زیادی توسط سازمان‌های بین‌المللی و ملی و همچنین محققین برای بهبود کیفیت هوای آزاد کلانشهرهای آلوده دنیا، هم در مقیاس کوتاه مدت و هم در بلند مدت پیشنهاد شده است؛ اما این راهکارها، هر چند علمی و دقیق، بدون درک و همکاری متقابل تمامی سازمان های ذینفع و شهروندان، منجر به ارتقاء کیفیت هوای آزاد و به دنبال آن حفاظت از منابع انسانی نخواهد شد.