این موارد شما را برای مرحله بعدی در این سفر آماده کرده‌اند و این مرحله به بررسی نحوه کارکرد دایکام با تصاویر پزشکی می‌پردازد. بدون شک، تصاویر ویژگی‌های شناخته شده‌ای دارند که از جمله آنها می‌توان به عرض، طول و تعداد پیکسل اشاره کرد که می‌توان آنها را در دیکشنری داده دایکام پیدا نمود و همانطور که پیشتر نیز یاد گرفتید، دایکام آنها را با استفاده از واقعیت مجازی ضمنی یا صریح رمزگذاری می‌کند. اما جالب‌ترین ویژگی تصویر، همان خود تصویر است که توالی مقادیر پیکسلی می‌باشد و دایکام آن را در تگ داده پیکسلی استاندارد (vFE0, 0010)با استفاده از OB (برای پیکسل‌های یک بایتی) یا OW (برای نمونه پیکسل‌های دو بایتی) رمزگذاری می‌کند.
دایکام از گستره وسیعی از فرمت‌های تصویری برای ذخیره این پیکسل‌ها (vFE0, 0010)ستفاده می‌کند. فرمت‌ها را می‌توان در دو دسته طبقه‌بندی نمود:
1- مختص دایکام: این فرمت‌ها فقط توسط دایکام استفاده می‌شوند. آنها در رده قدیمی‌ترین فرمت‌ها قرار داشته و در اولین روزهای عصر کامپیوتر و قبل از ایجاد رویکردهای بهتر ذخیره‌سازی تصاویر معرفی شده‌اند. این فرمت‌ها شباهت زیادی به Bitmap خام دارند و در آنها بیت‌های پیکسلی به روش‌های مختلفی در کنار هم قرار گرفته‌اند.
2- فرمت‌های مستقل استاندارد پذیرفته‌شده توسط دایکام: از جمله این فرمت‌ها می‌توان به JPEG، RLE، ZIP، فرمت نسبتاً ناشناخته JPEG2000 (که به تازگی مشهورتر می‌شود) و JPEG-LS اشاره کرد. تمام این استانداردها با تکنیک‌های مختلف فشرده‌سازی تصویر (اعم از قابل بازگشت و غیرقابل بازگشت) در ارتباط هستند و این امر باعث کاربرد آنها در تصویربرداری پزشکی گردیده است (زیرا کاهش اندازه داده‌های تصویری از اهمیت بالایی برخوردار است). از آنجایی که دایکام شامل استانداردهای دیگری است که برای اقدامات خاصی (نظیر استفاده از JPEG برای رمزگذاری تصاویر) به کار برده می‌شوند، رویکرد استاندارد تعبیه‌ شده بسیار مناسب و سازگار بوده و عملکرد خوبی ارائه می‌دهد.
بیایید با نوع اول آغاز کنیم، زیرا ساده‌ترین و قدیمی‌ترین است و همچنان به عنوان پیش‌فرض دایکام به کار برده می‌شود. سپس، ما به بررسی مهم‌ترین نکات مربوط به استانداردهای مستقل خواهیم پرداخت. شما می‌توانید از طریق منابع دیگر اطلاعات بیشتری در مورد هر یک از آنها کسب کنید، اما برخی از آنها تاثیرات زیادی بر ذخیره‌سازی تصویربرداری و تحلیل پزشکی دارند.