به گزارش روابط عمومی مرکز بهداشت استان مرکزی، رئیس گروه بیماری های واگیر معاونت بهداشتی گفت :  در تماس مستقیم بیماری های قابل انتقال بین انسان و حیوان به دلیل وجود عامل بیماری زا در ادرار، بزاق، خون یا مدفوع حیوان و تماس مستقیم با آن ها به انسان منتقل می شود. نمونه ای از آنها مانند لپتوسپیروز، هاری، تب خونریزی دهنده کریمه کنگو و عفونت های

سالمونلایی می باشد. همچنین ممکن است از طریق هوای آلوده شده به این ترشحات مانند انفلوآنزا به انسان منتقل شوند. موارد انتقال از طریق آب آلوده به این موارد نیز وجود دارد.

ایشان بیان نمود : در تماس غیر مستقیم بیماری زئونوز همچنین در صورت تماس با ناحیه ای که حیوانات آلوده در آن حضور داشته اند یا در آن زندگی می کنند یا با لمس جسمی که توسط حیوان آلوده آلوده شده است، به طور غیر مستقیم منتقل می شوند.

مناطقی که این اتفاق می افتد عبارتند از: اصطبل، مخازن آکواریوم، قفس مرغ، قفس یا لانه سایر پرندگان، خاک جایی که حیوانات آلوده وجود داشته اند، باغ وحش.

دکتر منصوری عنوان کرد:  انتقال از طریق ناقلین؛ زئونوزها می توانند از حیوان آلوده به سایر حیوانات و حتی انسان از طریق ناقلین منتقل شوند  مهمترین این ناقلین شامل کنه ها، پشه ها، شپش و کک می باشند که نمونه ای از بیماری هایی که منتقل می کنند به ترتیب شامل تب خونریزی دهنده کریمه کنگو، دنگ، تب راجعه و طاعون می باشند.

او گفت : در  انتقال از طریق غذا بیماری های قابل انتقال بین انسان و حیوان می تواند از محصولات غذایی حیوانی ناشی از آلودگی یا پخت نامناسب مواد غذایی به انسان منتقل شوند. دلایل شایع انتقال زئونوز از طریق غذا شامل:

-فراورده های لبنی غیر پاستوریزه

-گوشت یا تخم مرغ کاملا پخته نشده

-میوه و سبزیجات خام آلوده به مدفوع حیوان آلوده

رئیس گروه بیماری های واگیر معاونت بهداشتی بیان نمود : عواملی دیگری که موجب انتقال و افزایش سریع بیماری های زئونوز شامل موارد زیر هستند:

-تغییرات آب و هوایی، مصرف بی مورد آنتی بیوتیک ها در انسان

-مصرف آنتی بیوتیک ها در دام ها در افزایش سریع بیماری زئونوز تأثیر دارند.

 ایشان در پایان متذکر شد: با توجه به مصرف روزانه فراورده های دامی و احتمال تماس با حیوانات حتی در مناطق شهری و تمایل جامعه به نگهداری حیوانات در منزل همه آحاد جامعه در معرض خطر ابتلا به بیماری های زئونوز می باشند، ولی برخی بیشتردر معرض خطر هستند که شامل: روستاییان، کشاورزان، دامداران، کارکنان کشتارگاه ها و افرادی که در صنایع شیر و گوشت فعالیت دارند، همچنین کارکنان باغ وحش ها یا فروشگاه های حیوانات خانگی یا افرادی که روزانه با حیوانات تماس می گیرند بیشتر در معرض ابتلا به بیماری های قابل انتقال از حیوان به انسان هستند.