: روایات مشترک شیعه و سنی، سلمان فارسی را از صحابه‌ی پیامبر(ص) می‌شمارند که دارای مقامی استثنایی بوده است. وی، یکی از سه تن غیر عربی است که برای اولین بار به اسلام گرویدند.

سلمان در ایران متولد شد و هنوز جوان بود که گرایش شدید وی به زهد، او را به مسیحیت کشاند. از خواجه‌ای به خواجه‌ای، و از شهری به شهری. خود را به دامن غربت و بردگی می‌افکند، نه تنها برای آن که راه زندگی استوارتری بیابد و توحید خالصی از آن گونه که دیگر اهل حنیف می‌جویند، بجوید.
سلمان فارسی امید داشت که به فرستاده‌ای از جانب خدا، که برایش وصف شده بود بپیوندد. او گم شده‌اش را در حضرت محمد(ص) می‌یابد و به حلقه‌ی خواص او درمی‌آید. در شناخت او و در معرفی و جایگاه والای سلمان در میان اهل بیت اطهار(ع) همین تعریف آن بزرگوار کافی است که فرمودند: ( السلمان منا اهل البیت).
سلمان فارسی درجنگ خندق طرف مشورت پیامبر(ص) واقع می‌شود و پس از رحلت پیامبر(ص) یاور و همراه حضرت علی(ع) باقی ‌ماند. وی از حقوق مشروع و پایمال شده‌ی امیر المومنین(ع) دفاع می‌کند و بالاخره در بین‌النهرین، در مدائن وفات می‌یابد.